معنی‏ شناسی و فهم متن

ریشه شناسی آراء زبان شناسی و معنی شناسی ابوزید و ایزوتسو است. معنی شناسی که گونه های چندی دارد، زیربنای تفکر ابوزید است. ایزوتسو نیز آن را در خدمت فهم قرآن قرار داده و بر پایه آن ادعا دارد که قرآن خود باید مفسّر خود باشد. معنی شناسی به دو گونه است، یکی گویای نسبیت درکها و دیگری از همسانی درکها خبر می دهد. نویسنده، پس از یادآوری اصول گفت و گو در قرآن و به فراموشی سپرده شدن آنها در حوزه قرآن پژوهی؛ به تبیین زبان شناسی و معنی شناسی از نگاه »ایزوتسو« پرداخته معتقد است ایزوتسو، آن را در خدمت فهم جهان شناسی و جهان بینی قرآن قرار داده و خود را در این رابطه وامدار نظریه ساپیر - ورف معرفی می کند. ایزوتسو ترجمه ها را برای فهم قرآن کافی نمی داند. چون زبانها متفاوتند و همین مسأله، تفاوت نسبیّت درکها را به همراه دارد. پس قرآن باید خود مفاهیم خود را تفسیر کند. سپس نظریّه »تفاوت درکها از جهان خارج به تبعیت از تفاوت زبانها« - که عصاره نظریه ساپیر و ایزوتسو است - نقد شده است. در بخش دیگر مقاله نسبیت فرهنگی، چهره های شاخص طرفدار آن و دلایل ارائه شده از سوی آنها مورد مطالعه و نقادی قرار گرفته است. در قسمت پایانی مقاله، دیدگاه »همگانی های زبان« که نقطه مخالف نسبیت زبان است مطرح می شود که به دو بخش جوهری و صوری تقسیم می گردد. در نهایت از طراحی دستور جهانی زبان یاد می شود که چهارچوب کلی آن برای همه زبانها معتبر است و بخشهای اساسی آن به طور وراثتی در انسان وجود دارند، همین مشترکات انسانی و فطری به درک و عمل همسان خواهد انجامید.